Życiorysy niepoprawne

Trzy życiorysy, przeplecione ze sobą, dotyczących matki Ireny, ojca Krzysztofa i syna Grzegorza. Wszystkie są niepoprawne we współczesnych dla nich czasach. Zarówno Irena, jak i Krzysztof są pochodzenia żydowskiego. Oboje zostają wyłuskani ze swoich środowisk przez zawieruchę wojenną. Oboje mają dużo szczęścia i spotykają wielu życzliwych im ludzi, dzięki którym przeżywają horror wojny. Muszą się po niej zmierzyć ze swoimi podwójnymi życiorysami, żadne z nich nie wraca do swoich prawdziwych nazwisk, każde żyje pod zmienionym nazwiskiem na podstawie gdzieś kiedyś wyrobionych „lewych” papierów, stając się innymi ludźmi, nie wracając do dzieciństwa i młodości. Tylko raz Krzysztof jedzie po dokumenty Ireny ukryte u pewnego katolickiego księdza pod Lublinem.
Bohaterowie spotykają się na Ziemiach Odzyskanych. Irena ma już syna, Grzegorza, którego urodziła jeszcze w fabryce na przymusowych robotach w Niemczech. Ojciec dziecka, też przymusowy robotnik umarł na zapalenie płuc. Irena jest zdolną szwaczką, Krzysztof zdolnym lawirantem i świetnym zarządcą. Organizuje spółdzielnię krawiecką, w której pracuje też Irena. Wiele przeciwności losu muszą ciągle pokonywać. Najpierw pożoga wojny, a potem komunistyczna peerelowska rzeczywistość. Ciągle muszą uważać na donosicieli, którzy mogą zepsuć im ich ciężko wypracowane szczęście. Jak to w życiu bywa, pomoc przychodzi od osoby, od której najmniej by się jej spodziewali.
Grzegorz zaś trafia na czasy zmian ustrojowych w powojennej Polsce. Lata osiemdziesiąte i znowu nie wiadomo, komu ufać i czy uda się uniknąć czystki w firmie, w której pracuje Grzegorz, który nie jest w stanie poddać się weryfikacji, bo cały jego życiorys jest dziwny i nie pasujący znowu do nowych czasów wolności. Musi zatem po trzydziestu latach pracy zwolnić się, by nie oszukiwać samego siebie i innych. Na szczęście wszystkim udaje się być szczęśliwymi.